Büyük Sevincin Getirdiği Ufak Can Sıkıntısı Sendromu

     yok yok bir evi ev yapan kesinlikle anne.. 10 gündür evde yok artık sıkıntıdan patladım veee burdayım.. gerçi sonunda sürekli ertelediğim  bloğu açmama vesile oldu ama neyse o sayılmaz :D 

    ya bu evde yanlız başına oturmak ne kadar da sıkıcı bişey, bir ses bir nefes biraz sohbet istiyor insan ama nerdeeeee, evdeki tek nefes kardeşimin uyuma sesi ki o da bu durumda  ne kadar işe yarar tartışılır.. olsun artık napalım bir süre sıkıntımı burada atar içimi falan döker öle geçiririm bu zamanı..

    evde tek olmam aslında çok güzel bir sebepten, o da şu ki minicik meleğimiz geldi dünyaya ve anneme orada olan ihtiyaç buradakinden çok daha fazla..gerçi bu saatten sonra annemle ''pamuk şekeri'' arasında olan büyük bağdan dolayı bir daha onu bırakıp buraya gelebilir mi  o da şüpheli :D gerçi ben olsam bende gelmezdim haklı yani, insan nasıl yanından ayrılıp gelir ki.. 

    zaten benim bu isyanım kesin hasetlikten, orada olamıyorumya şimdi kesin derdim bu.. ama bütün suç onlarda; gönderilen resimler, telefon konuşmalarında yapılan nispetler, çay keyfi eşliğinde yapılan hoş sohbetlerden ufak kesitler falan derken hoooop benim akıl yine kaydı oraya..biliyorum gerçi onlarında amacını, beni çıldırtcaklar bir anda çıkıp gidicem yanlarına falan onu istiyorlar amaaa hala direniyorum..(direniyorum diyorum ama daha dün gece geldim ordan,yoksa nerede bende o direnç :D) olsun cumartesiyi beklicez artık hepberaber kavuşmak için ki bu da en çok benim hoşuma gidecek hiç şüphesiz..

    neyse artık ilk post için bu kadar yeter de artar bile (bunu duyanda sayfalarca yazdım zanneder :)), daha çooook yazarım ben buraya hele bir kaynaşalım da, ilk günden fazla samimi olmaya gerek yok dimi ama :D bende artık en büyük aktiviteme vakit ayırıp supernatural izlemeye başlıyım da heyecan kaldığı yerden devam etsin..

     byeeeeeeeee